Anna Nowicka, "This is the Real Thing"
Zagniatam krajobraz skóry. Zwijam, nakładam, upuszczam, przesuwam, odsłaniam, chowam, odsyłam. Szukam, gubię i znajduję, w absolutnym tu i teraz, przed „jest!”. Przekształcam, powoli, nieustannie formuję, niespodziewanie niszczę, supłam, rozrywam i skrzętnie odkręcam. Niekończący się proces stawania, zaklęty w widzialny obraz /obiekt. Składam poetycki mięsisty album na wycinki z gazet, uporczywe wspomnienia, zasłyszane rodzinne tajemnice i skrzętnie ukryte sny.
This is the Real Thing, czyli „to jest to / to jest prawdziwa rzecz” to spektakl, w którego centrum znajduje się ciało. Jedna tancerka tworzy i dekonstruuje swoje środowisko, bawiąc się krajobrazem wizualnych znaczeń i możliwych odniesień. Jej własne ciało migocze i przemienia się, pozostając w procesie ciągłego stawania się. Ucieleśnione zostają różne jakości, faktury, fragmenty emocji, skojarzeń, sytuacji, intencji, postaci, działań, lecz nic z tego nie osadza się w formie wizualnego obiektu. Fizyczne ciało funkcjonuje raczej jako nieskończony hipertekst, odsyłający widza do coraz to nowych skojarzeń. Z dialogu realnego ciała z jego wizualnymi reprezentacjami wyłania się pytanie o to, czym faktycznie jest ciało, jak je postrzegamy oraz na ile możemy je świadomie konstruować.
choreografia i wykonanie: Anna Nowicka
dramaturgia: Mateusz Szymanówka
reżyseria świateł: Aleksandr Prowaliński
muzyka: Adam Świtała
kostiumy: Tanja Padan / Kiss the future
produkcja: Nowy Teatr w Warszawie
koprodukcja: Art Stations Foundation
partnerzy: rezydencja artystyczna we Fabrik Potsdam i Centrum w Ruchu
premiera: 7 listopada 2018 roku, Nowy Teatr w Warszawie
czas trwania: 50 minut
Spektakl powstał w ramach programu choreograficznego Nowego Teatru i Art Stations Foundation POSZERZANIE POLA. Kuratorka: Joanna Leśnierowska.
Spektakl zawiera sceny nagości.
Anna Nowicka – absolwentka szkoły tańca SEAD w Salzburgu i Ernst-Busch/HZT w Berlinie, magister psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jej poszukiwania skupiają się na relacji między śniącym ciałem a ciałem tańczącym i na zagadnieniach choreografii wyobrażonego. W praktyce zgłębia wielorakie perspektywy patrzenia oraz możliwości wykorzystania różnych punktów widzenia jako narzędzi do odkrywania i ujawniania możliwych, z pozoru niedostępnych oku obrazów. Choreografię postrzega jako nieustanne badanie związku i napięcia między procesem twórczym a jego rezultatem. Praktykuje śnienie w The School of Images pod kierunkiem dr Catherine Shainberg i rozwija pracę ze snami u Bonnie Buckner, dzieląc swoje życie między Berlin a Polskę.
drukuj